نام فرزند ارشد حضرت بهاءالله عبّاس است که از زمان کودکى در مصائب و
تبعيدهاى پدر بزرگوارشان شريک و سهيم بودند. ايشان از ميان تمام القاب، لقب
«عبدالبهاء» را براى خود اختيار فرمودند.
به وصيت حضرت بهاءالله، حضرت عبدالبهاء مبيّن آثار و تعاليم جامعۀ بهائی می باشند و مثل اعلاى حيات بهائى محسوب می شوند.
اوّلين گروه زائرين غربى در سال ۱۸۹۱ در شهر عکّا به زيارت اين زندانی
نائل گشتند. حضرت عبدالبهاء در سال ۱۹۰۸ از بند عثمانيان آزاد شدند. در سال
های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۳ به اروپا و امريکا مسافرت فرمودند و پيام حضرت بهاءالله
را دربارۀ اتّحاد و عدالت اجتماعى در مجامع، کليساها – اتّحاديه هاى کارگرى
– دانشگاه ها و مصاحبه با خبرنگاران و ملاقات با مقامات دولتى و بسيارى
ديگر از جمعيّت هاى عمومى به گوش همه رساندند. حضرت عبدالبهاء دیانت بهائى
را بر پايه هاى مستحکم استوار فرمودند و سبب انتشارش به شرق و غرب شدند.
ايشان در سال ۱۹۲۱ چشم از عالم فرو بستند. هيكل مطهرشان در حجره اى در شمال مقام اعلى استقرار يافت که حال زيارتگاه بهائيان است.
No comments:
Post a Comment