حضرت بهاءالله

حضرت بهاءالله در سال ۱۸۱۷ در خانـواده‌اى از نجـباء و اشـراف ایران تـولّـد یافت. خاندان ایشان بسیار ثروتمند و صاحب ضیاع و عقار بودند و نسب ایشان به پادشاهان ساسانی می رسد. حضرت بـهاءالله از قبول مقام در دربار آن زمان سر باز زد و از همۀ ثروت و مزایای آن چشم پوشید، در عوض مشهور به سخاوت و مهربانى شد و محبوب هموطنانش گشت.

زمانی که حضرت بهاءالله حمایت خویش را از آئین حضرت باب اعلان فرمود طولى نکشید که تمام مناصب و امتیازاتش را از دست داد و در طوفانـى که پـس از اعدام حضـرت باب در ایران برخاست از همۀ ثروت و مواهب دنیوی شان محروم شد و خود نیز گرفتار زندان، و دچار شکنجه و آزار گردید. سپس چند بار او را تبعید نمودند. اوّلین تبعید ایشان به بغداد بود که در آنجا در سال ۱۸۶۳، حضرت بـهاءالله خود را موعود حضرت باب اعلان فرمودند. سپس ایشان را به استانبول و از آن جا به ادرنه و باﻻخره به عکّا تبعید نمودند. عکّا در اراضی مقدّسه بود و حضرت بـهاءالله به عنوان یک زندانى در سال ۱۸۶۸ وارد آن شهر گردید.

حضرت بهاءالله، ابتدا از ادرنه و سپس از عكا، نامه‌هاى متعدّدى خطاب به ملوک و سلاطین زمان خویش صادر فرمود. این الواح در تاریخ ادیان بی نظیر و از اسناد بسیار مهمّ و پرعظمتى است که در آنها، حضرت بـهاءالله اعـلان فرمود که زمان آن فرارسیده که اهل عالم به سراپردۀ وحدت و یگانگی درآیند و این که تمدّنى جهانى در شرف تکوین است.

به شاهان، امپراطورها و رؤساى جمهور در قرن نوزدهم نصیحت کردند که از اختلافات خویش دست بردارند و تسلیحات خویش را به حدّ اقل رسانند و در عوض کوشش و امکانات خویش را صرف ایجاد صلح عمومى نمایند.

درگذشت حضرت بهاءالله در بهـجى در شمال عکّا واقع شد و مرقد ایشان در همان جا استقرار یافت. تعالیمش کم کم از مرزهای خاورمیانه گذشت و در نقاط دیگر جهان منتشر شد. روضۀ مبـارکه‌اش امروز قبلۀ جامعۀ جهانى بهائى است.