«کُلَّ ما أمَرْتَ بِهِ عبادَکَ مِنْ بَدائعِ ذِکْرِکَ وَ جَواهِرِ ثَنائِکَ هذا مِنْ فَضْلِکَ عَلَيْهِمْ لِيَصْعَدُنَّ بِذلِکَ إلی مَقَرِّ الّذی خُلِقَ فی کَيْنونيَّاتِهِمْ مِنْ عِرْفانِ أنْفُسِهِمْ...»

تا روزی که افراد انسانی قائل به وحدت ذاتی ابناء بشر نگردند نخواهند توانست بر مشکلاتی که هم اکنون با آن درگيرند فائق آيند تا چه رسد به آن که در حلّ مسائل آينده دورتر توفيق حاصل کنند. حضرت بهاءاللّه تأکيد میفرمايند که: «... اين اصلاح و راحت ظاهر نشود مگر به اتّحاد و اتّفاق...» (٥٧) فقط يک جامعۀ متّحد جهانی قادر است که در فرزندان خويش آن چنان حسّ اعتماد و اطمينان درونی را تأمين کند که وصفش در يکی از ادعيۀ حضرت بهاءاللّه به ساحت قدس الهی آمده است :

«کُلَّ ما أمَرْتَ بِهِ عبادَکَ مِنْ بَدائعِ ذِکْرِکَ وَ جَواهِرِ ثَنائِکَ هذا مِنْ فَضْلِکَ عَلَيْهِمْ لِيَصْعَدُنَّ بِذلِکَ إلی مَقَرِّ الّذی خُلِقَ فی کَيْنونيَّاتِهِمْ مِنْ عِرْفانِ أنْفُسِهِمْ...» (٥٨)

(آنچه به بندگان از ذکر و ثنا امر فرموده از فضل و بخشش اوست تا بوسيله آن اذکار به مقامی از عرفان حق که در وجودشان خلق فرموده فائز شوند