ژنو،
۲۹ دی ۱۳۹۰ (١٩ ژانویه ٢۰١٢) سرویس خبری جامعۀ جهانی بهائی – هجده سال
پیش، یک تکه زمین بی‌حاصل به مساحت یک هکتار در حاشيه يک جاده به بهائیان
شهر سنندج در ایران داده شد تا به عنوان گورستان مورد استفاده قرار دهند.
به این زمین در دامنۀ سنگی کوهستان و تهی از زندگی گیاهی، به سختی می شد
نام يک ملک واقعی داد، امّا پس از اوّلین خاکسپاری در آنجا در پاییز ۱۳۷۲
(١٩٩٣)، بهائیان محل دور هم جمع شدند تا در آنجا محوطه‌سازی کنند، صخره ها
را بيرون بياورند و خاک آن را عوض کنند. آنها به صورت دستی ٢۵۰ نهال سرو و
صنوبر را که ادارۀ کشاورزی داده بود، در آنجا کاشتند و آبیاری کردند؛ برق
به محل آوردند و اتاق کوچکی ساختند که در آن بتوان جسدها را برای خاکسپاری
آماده کرد. در هر گامی مجوّزهای مربوطه تهیه شد
No comments:
Post a Comment